Het Strand

Lieve Familie en Vrienden,

Nog een keer, voor de lezers die ons vorig jaar ook hebben gevolgd, behoefd het geen uitleg meer, dat ik geen groot liefhebber ben van het strand. Vorig jaar heb ik uitvoerig beschreven wat er zoal mis is met dit fenomeen, wat jaarlijks ook nog eens honderd duizenden Duitsers naar ons prachtige Nederland brengt. Hierdoor is het soms makkelijker in onze eigen badplaatsen iets in het Duits te bestellen, dan in het Nederlands.
Het is nu maandag 7 September, 2 dagen na aankomst Bloemenriviera, en het is mij dus zeggen en schrijven, 1 dag gelukt het strand te vermijden. Ik moest hiervoor zondag wel gedurende een aantal uren mijn nog angstig witte huid, bloot stellen aan de zon bij het zwembad. Toen Ma en Rik in de avond het resultaat bekeken van wel 5 uur in een onplezierige houding zitten, liggen en wat je al niet meer kan bedenken, werd meteen geopperd dat je aan het strand veel sneller bruin wordt. Vandaar vandaag, ik moest er aan geloven, gingen wij weer naar het strand. Bij aankomst, was ik zeer verheugd. De Gemeente Andora had waarschijnlijk mijn verhaal van vorig jaar gelezen. Dit ging over de nadelen van Zonnenbrand in combinatie met zand. Want hier was een keurige brede grasstrook aangelegd, ik begon daar dan ook blij verrast de stoelen neer te zetten. En keek verbaasd op, dat beide dames doorlopen naar het zandstrand. Want daar was meer wind zeiden ze, nu ik heb nog diverse malen de windsnelheid op het gras en het zand vergeleken, maar geen verschil kunnen ontdekken. Nu daar zat papa dus weer, met zijn ingevette lichaam op het strand. Waar ik mij verleden jaar nog kon vermaken met het kijken naar Italiaans schoon, al dan niet met ontkleed bovenlichaam, is het vandaag diep droevig. De gemiddelde leeftijd ligt ver boven die van mama, dus was ik wel erg blij dat iedereen zijn kleding (bovenstukje) aanhield. Veel vrolijkheid was er dus niet, voor mij liepen 3 diep bruin verbrandde Italiaanse tachtigers heen en weer door de branding te paraderen, waarschijnlijk denkend aan de tijden van vroeger toen menig vrouwelijk schoon voor hun viel. Ik besluit een paar heen en weertjes met hun mee te lopen, maar realiseerde mij al gauw dat ik hier qua leeftijd en kleur niet thuis hoor. Ik vlij mij weer neer in mijn stoel naast de enige 2 vrolijke mensen van het strand, en prijs mij gelukkig.
De tijd schiet al op want vandaag konden we maar twee uur naar het strand, heel ingewikkeld met parkeertijd en zo, en eerlijk gezegd voel ik mij niet geroepen hier iets aan te veranderen. 2 uur was mooi zat. Net voor vertrek, wordt ik opgeschrikt door gestommel naast en voor mij. Naast ons proberen twee 90 jarige zich op een minuscuul klein strandstoeltje neer te zetten, en op de foto is te zien dat ze echt plezier hebben. En inmiddels word voor mijn neus een marktkraampje neergezet, een aardige man ontvoud een wat smoezelig wit laken, en enkele minuten later, liggen er weer een boel hebbedingetjes. En zo kon het zo maar gebeuren dat de 1e stranddag eindigde in een marktdag. Hoe bedoel je met 2 vliegen in een klap.

Vandaag alweer naar Monaco geweest, daarover later meer !

Groetjes vanuit Andora van JoMaRi.


Pa en Ma. Welkom in Purmerend. Hopelijk missen jullie ons nog niet.
Zien jullie snel, en maak er een mooie tijd van samen met Idalien en Bernadette. Tot gauw !!!