LAATSTE COL BEKLIMMING, FRANSE ALPEN.

Lieve Familie en Vrienden,

Na de marktdag van dinsdag’s was ik wel toe aan wat spektakel. De meiden waren allebei met hun dolfijntje gaan slapen, dus ik moest echt mijn best doen om ze wakker te krijgen. Toen ik begon te dreigen dat ik hun dolfijntje zou verstoppen, kwamen ze schoorvoetend beide uit bed, hun dolfijntjes met natte oogjes achterlatend.

Buiten de Alpe d’Huez hebben wij nog wel meer bezoeken aan col’s op het programma staan, zoals we al eerder meldde zijn de Gladon en Galibier nog gesloten. Hierdoor vielen er voor ons enkele routes af. Daarbij komt dat wij precies na het winter en voor het zomerseizoen zitten. Dit houd in dat ook alle stoeltjesliften jammer genoeg gesloten zijn, dus konden wij ons helaas ook niet naar hogere plaatsen laten vervoeren. Jammer natuurlijk, maar ik had nog moeten zien of de meiden inderdaad in de liften waren gegaan.

Afgelopen woensdag hebben wij de Route Le Bourg d Oisans naar Briacon gereden, er zijn mensen die dit in een uurtje rijden, maar dat was echt een onmogelijke opdracht. Onderweg passeer je Lac du Chambon en de plaatsen La Grave en Villar de Ardenne, en tenslotte beklim je de Col du Lautaret naar 207 meter, waarna de afdaling naar Briancon volgt. Vanuit La Grave heb je prachtige uitzichten over het natuurpark Des Ecrins, en op de gletchers van de La Meije op 3983 meter hoogte. De beklimming van de Col du Lautaret is een belevenis op zich zelf. Geef toe, niet het vlotte draaien op de Alpe D’Huez, maar een knap stijgende klim , waarbij de Bora flink moest werken. Boven op de Col du Lautaret heb je uitzicht op diverse bergtoppen als de Mont Pelvoux 3946 meter en de Barre des Ecrins 4102 meter. Op de terugweg hebben we nog een bezoek gebracht aan het Wintersport Oord Les 2 Alpes, in deze tijd van het jaar echter volledig in ruste en dus uitgestorven. Een kopje koffie scoren ging nog net maar daar bleef het dan ook bij. Zeker een mooie plaats om nog eens terug te komen.

We hebben nu echt de smaak te pakken want de volgende dag rijden we om in Wielerthermen te spreken de Col de La Croix de Fer, met een hoogte van 2064 meter. De voet van de beklimming ligt in het dorpje Allemont, vlak naast onze camping, het is dus een soort thuiswedstrijd. De rit gaat door een bosrijk gebied, langzaam klimmen wij door, en laten de bomen achter ons. We komen aan bij Lac de Grand Maison, een geweldig groot bergmeer (Stuwdam) met een opslag capaciteit van 270.000.000 liter water. Na een korte bezichtiging word de klim naar de top voortgezet, inmiddels is naast de bomen nu ook het groen verdwenen. We klimmen hier door een soort maanlandschap, en worden vergezeld door vele bergmarmotten. Ook de weg word steeds slechter berijdbaar, hier en daar liggen nog rotsblokken op de weg die door de smeltende sneeuw zijn meegesleurd. Ook zien wij op deze hoogte geen vang railsen meer, zodat je nu echt diep in het ravijn naar beneden kijkt. Zonder kleerscheuren bereiken wij de top en het uitzicht hier is adembenemend mooi. Om ons heen zien wij natuurlijk nog hogere toppen, maar toch heb je het gevoel dat je hier aan het topje van de Wereld staat. In de verte zien wij de bergen van Italie al liggen, en vliegt er een grote adelaar over ons heen op zoek naar prooi. We gaan toch nog een stukje afdalen tot het dorpje St. Sorlin d’Arves waar wij een restaurantje aan de bergwand ontdekken, en heerlijk even van koffie en het zonnetje genieten. Laat in de middag rijden wij de camping binnen, een hele ervaring rijker en weer kunnen wij een tourbeklimming op onze naam bij schrijven, al is hij dan weer met de auto gereden.

Als jullie dit lezen, hebben wij inmiddels Le Bourg d’Oisans ingeruilt voor Port Grimaud waar wij weer veilig zijn aangekomen onder de rook van Saint Tropez, en hebben de Fransen Alpen dus achter ons gelaten. Onderweg de prachtige Napoleon route gereden, en toen door richting Franse Grand Canyon (Gorges du Verdon). Helaas kregen wij noodweer onderweg, en hebben de Canyon in het pikke donker moeten rijden, in de regen en zelfs in de mist. Dus helaas weinig gezien van deze mooie route. Gelukkig begon de zon te schijnen toen wij de Cote Azur binnen reden. Hoe het ons daar zal bevallen, laten wij jullie spoedig weten.
Veel liefs van ons drietjes uit het Gezellige Port Grimaud, Det (Mama), Rik en Johan